Health please come back!!!

Tęsknię za Anglią. 
Wiedziałam,że to powiem.Heh.
Jak to jest kiedy życie traci sens, wiecie może? 
Ja już wiem. 
Nie mogłam sobie całe życie znaleźć miejsca.
W duchu czuję się amerykanką, nie polką. Może to dziwne , ale tak jest. Tak zostało mi od dziecka wpojone- masz się uczyć angielskiego tj AE (american english). I tak jakoś zostało,miłość do Ameryki,Stanów,Nowego Yorku. Męża Amerykanina do dnia dzisiejszego załapać mi się nie udało, choć przyznam , iż mam znajomego , który mieszka w moich okolicach i pochodzi ze stanów własnie. Poza tym tak czy siak Polacy do Ameryki potrzebują wizy. Pomimo, iż marzyłam o tym ,żeby swoje życie rozpocząć od nowa, cofnąć się w czasie i chodzić w sukni i gorsecie no i nie mieć prądu. Albo w tych czasach, ale na innym kontynencie się urodzić, nie w Polsce. 
Wyruszyłam do Anglii ze znajomymi, tfu , wróć, bez nich, bo afery były i zostałam sama. Rada na przyszłość : ufaj tylko sobie i licz tylko na siebie! 
Przecież Anglia mi się podobała.... No cóż, nie dość,że wymagania maja tam inne w stosunku do pracy niż w Polsce, to jeszcze na dodatek zachorowałam. I nie mogę, a raczej mam zabronione póki co tam mieszkać. 
Teraz śmiać się czy płakać? 
Sami powiedzcie.
 Marzenia czasami się spełniają, ale z powodów od nas już niezależnych, trzeba wrócić do stanu wyjściowego, cofnąć się. To był mój sens życia,, wyjechać, odciąć się od wszystkich i wszystkiego. Poznać nowych ludzi, narodowości, obyczaje, iść do takiego miejsca pracy, które jest dostępne tylko  za granicą.
 I co. 
 Lipa. 
Najśmieszniejsze w tym wszystkim jest ,że tak przyzwyczaiłam się do transportu metrem i pociągami ,że teraz komunikacja autobusowa mnie przytłacza i smuci. 
Tęsknie. 
A brak samolotów przelatujących mi nad głową gdzieś w oddali w obłokach jest frustrujący. Co wyjdę z kawą na ogródek czy ławkę pod blokiem to patrzę się w niebo z wielka nadzieją,że zaraz jakiś samolot przeleci...
 I co dalej?
Co z marzeniami? 
Cofnęłam się. 
Miejmy nadzieję,że taki jest Boski plan. 
Babcia tak ostatnio stwierdziła, ''że tak miało być''. 
Może i lepiej faktycznie, tego to ja nie wiem. 
Wiem jedno, ja tu nie zostanę na długo i zapieram się rękami i nogami i przyrzekam sobie w duchu,że uzbieram kasiurę i sajonara wszystkim. 
Tak nie może być,że ja chodzę po polskich ulicach i płaczę z nieszczęścia.Bo nie chcę tu być.Zaczerpnęłam normalnego życia w Anglii i uwierzcie mi ciężko jest wrócić później z tak rozwiniętego kraju do Polski znowu. I już się wcale nie dziwię ludziom, których znam i którzy wrócili po 5,6,8,10 latach z innych krajów do PL i narzekają i żałują,że wrócili.

Przydałaby się wizyta w Medju i naładowanie bateryjek na nowo. Ojjj tak!!!!!

Tymczasem ja we Wro, zawinęłam tyłek, wrzuciłam szczoteczkę do zębów, bieliznę oraz piżamkę z Primarka ( cieplutką z polarku! ) i pojechałam sobie do psiapsióły. 
Bo ta gonitwa za pracą mnie wykańcza - nie mam na nic czasu, nawet z kimś oko w oko pogadać, więc wsiadłam w autobus i jestem. O!
 I zaraz idziemy na Jarmark Świąteczny na winko. O!

 A ja zapraszam na codzienne konferencje o g. 21:45 polskiego czasu :


http://login.meetcheap.com/conference,89829096